Ks. prof. Paweł Bortkiewicz TChr: To więcej niż niepokój - to groza

Czy to tylko incydent? Pan Redaktor zauważa wnikliwie, że jest to raczej ilustracja tendencji widocznych w działaniach niemieckiego episkopatu. Działania te są z kolei aprobowane przez instytucje watykańskie. Trzeba powiedzieć bardzo wyraźnie - to do złudzenia przypomina strategię marszu przez instytucje proponowanego przez lewacką szkołę frankfurcką. Nie jest zatem proponowana nam rewolucja z jakiegoś groteskowego komiksu: w loggii Bazyliki Piotrowej pokazuje się człowiek przypadkowy, który niekoniecznie wie, kim jest żywy Kościół. To oczywiście groteskowa karykatura. Ale zamiast tego mamy sytuację, w której milcząca aprobata towarzyszy działaniom fundamentalnie ważnym - na uniwersytecie katolickim jest rektorem człowiek, który podważa doktryną moralną, ale i sakramentologię (zmienia sakrament kapłaństwa). Jego promotorami są - generał jezuitów i jeden z najbardziej wpływowych kardynałów. A Kongregacje i dykasterie watykańskie milczą… To więcej niż niepokój - to groza!

Wydaje się, że te zmiany należy odczytywać w jednym ciągu z dopuszczeniem rozwodników do Komunii, dopuszczeniem protestantów do Komunii, akceptacją antykoncepcji. Do Kościoła na naszych oczach od kilku dziesięcioleci wlewa się szerokim strumieniem myślenie skrajnie liberalne, wyrastając z oświeceniowej rewolucji, z filozofii Kanta, wreszcie z marksizmu. Papież Franciszek adhortacją Amoris laetitia niejako wieńczy starania progresistów o danie im „przestrzeni” do podejmowania rozmaitych działań na rzecz zmian. Ale jeszcze przed Franciszkiem na wiele przymykano oczy. Czy jest przesadą mówić, że Kościół znalazł się w stanie chorobowym, rewolucyjnym – i jeżeli tak by było, to czy może z tego stanu wyjść?

To bardzo dramatyczna diagnoza. Wielu stwierdzi zapewne, że źródłem tej sytuacji jest otwarcie się Kościoła na świat, duch Soboru i jego dialogalność. Wspominam o tym, by wyraźnie przestrzec przed takim spojrzeniem. Sobór jest wspaniałym dziełem Ducha Świętego i świętych papieży. Natomiast dzisiaj obserwujemy oderwanie Kościoła od podstawowej substancji - od żywego Chrystusa. To, co dzisiaj próbuje się skonstruować to instytucja społeczno-charytatywna kierująca się normą opinii publicznej, normą ducha czasu, postępu, poprawności politycznej. To tego autorstwa jest nowe Breviarium Fidei, w którym znajdują się wspomniane przez Pana Redaktora tezy i postulaty. Wszystkie one osłabiają bądź deformują słowa Chrystusa, a poddają nowe normy opinii publicznej. Ta opinia ma wszakże krótką pamięć. Niewielu pamięta dziś, że źródłem nowego dogmatu o normalności i powszechności zachowań homoseksualnych są badania dewianty Alfreda Kinseya wśród prostytutek i przestępców seksualnych. Niewielu próbuje wczytać się w zwięzłą i piękną encyklikę Humanae vitae, która przypomina, że skoro człowiek nie jest absolutem, nie ma zatem absolutnej władzy nad życiem i płodnością. Niewielu próbuje odczytać słowa św. Pawła o porównaniu małżeństwa do związku Chrystusa i Kościoła. Gdyby to czynili, to jak wytłumaczyć uznanie i dowartościowanie związków cudzołożnych? Jak porównać te związki cudzołożne ze związkiem Chrystusa i Kościoła? Czy ktoś naprawdę miałby odwagę budować dalej tę analogię?

Wspominam o tym, bo istotnie zasadne są Pańskie pytania - „czy Kościół znalazł się w stanie chorobowym, rewolucyjnym?” Niestety jestem przekonany, że jest to czas zakrętu, załomu… Papież próbuje zmieniać już nie tylko myślenie i przekonania, ale i struktury instytucjonalne i mechanizmy rządzące tymi instytucjami. Tak mogą świadczyć postulaty synodalności… Jakby echo demokratycznego głosowania nad prawdami w Kościele. Z tym, że nie są to głosowania nad budżetem (te akurat chyba są w kręgu bardzo wąskich centrów decyzyjnych), ale nad prawdami wiary i moralności. Gdybym patrzył na Kościół, jak na korporację zarządzana tak fatalnie, to byłbym przerażony. Ale Kościół to dzieło Boga i to Mistyczne Ciało Chrystusa. Zapewne jest w tej chwili ranione, ale skoro bramy piekielne Go nie przemogą, to nie dadzą rady ani prominentni kardynałowie, czy przełożeni zakonni. Wraz z ich aktywnością, wzrasta też liczba „konserwatywnych” katolików, czyli po prostu ewangelicznych katolików. Oni są nadzieją Kościoła.

Jak ma się pozycjonować względem tych wszystkich zmian polski katolik żyjący za granicą? Katolik z jednej strony wzywany do wierności Magisterium przez znane sobie nauczanie i Katechizm, z drugiej porywany na nowe tory przez swojego biskupa deklarującego działanie w zgodzie z Piotrem - i często przez tego Piotra rzeczywiście akceptowanego. 

Miejscowy biskup nie jest nieomylny. A Biskup Rzymu raczej stawia więcej pytań niż daje odpowiedzi. Nie chcę tego jednak banalizować. Jest to rosnący dylemat wiary i katolickich sumień. Kościół nie jest hipermarketem, w którym pojawiają się nowe, bardziej atrakcyjnej towary idei i prawd wiary, albo promocje nowej moralności. Mamy Katechizm Kościoła, naruszony (mam na myśli karę śmierci), ale nie zmieniony. Mamy dokumenty Soboru, nauczanie Jana Pawła II. I tego się trzymajmy. A resztę zawierzajmy Panu Bogu. Zasada centralna jest taka: „Trzeba bardziej Boga słuchać niż ludzi”. Nawet jeśli tymi ludźmi są biskupi, nie wyłączając biskupa Rzymu, którzy wolą podążać za poprawnością polityczną i popytem popularności, a nie za słowami Chrystusa. Nie potrafię inaczej na to pytanie odpowiedzieć. „Trzeba bardziej Boga słuchać niż ludzi”.

Dziękuję za rozmowę. Szczęść Boże!

Tekst ukazał się na fronda.pl

Śladami Zbawiciela

 

Nie wszyscy mogą wybrać się osobiście do Ziemi Świętej i Wiecznego Miasta, by stąpać tam śladami Jezusa i Jego następcy – św. Piotra. Ten album pozwala dotrzeć tam każdemu, by mógł poznać je bliżej i doznać głębokich duchowych przeżyć. Wędrując po kartach książki pielgrzymujemy częściowo wspólnie z trzema papieżami – św. Janem Pawłem II, Benedyktem XVI i Franciszkiem.

Zobacz fragmenty Zamów książkę